Agencja K2 internet została w ostatni piątek nominowana, wśród firm takich jak IDEO, Microsoft czy Cooper do prestiżowej, branżowej nagrody Interaction Awards, przyznawanej przez stowarzyszenie Interaction Design Association (IxDA) za redesign serwisu PKO Bank Polski.  Pełna lista nominowanych dostępna jest na stronie konkursu.

Częstym problemem, zwłaszcza mniej doświadczonych projektantów jest określenie wysokości dziennej stawki, jaką powinni proponować dla swoich klientów. Dużą pomocą powinien być dla nich tekst Day Rate Calculation for Freelancer and small teams autorstwa Holgera Maassena. Polecam.

Bardzo ciekawy, merytoryczny głos w dyskusji native vs webapp.

Then we have the good old Write Once Run Anywhere (WORA) refrain. Developing and maintaining native apps for different devices is time-consuming and expensive. You need to hire separate teams of engineers/designers/QA, experts at squeezing the best performance from their respective devices, educing the most usable and intuitive UI, deftly tracking down elusive bugs. And even then, your product will suffer from “feature drift”: The ostensibly separate-but-equal native apps will differ in subtle and annoying ways.

HTML5 solves these problems. In theory.

In practice, two even more vexing dilemmas emerge: Performance and The Lowest Common Denominator.

(…)

In the world of smartphones, sticking with the Lowest Common Denominator means trouble for new platform features, both hardware or software, that aren’t available everywhere. A second camera, a new sensor, extended graphic primitives? Tough luck, the Web apps can’t support them. The WORA approach stands in the way of creativity and innovation by demanding uniformity. This is especially wrong in a world as new, as fast-changing as the Smartphone 2.0 universe.

Źródło: The Silly Web vs. Native Apps Debate, Jean-Louis Gassée, Monday Note

Najpopularniejsze narzędzie, używane przez 70% polskich projektantów – Axure – doczekał się podziału na dwie wersje: Standard oraz Pro (porównanie). Wersja Standard nie umożliwia generowania specyfikacji ani współdzielenia i wersjonowanie, które są dostępne w wersji Pro. Cena wersji Pro to nadal 589 dolarów, natomiast wersja standard dostępna jest za jedyne 289$.

Weryfikowanie zawartości pól (inline form validation) jest ciągle istotnym problemem, przy większości tworzonych formularzy. Artykuł Mobile Inline Form Validation Stevena Hobbera (autora rewelacyjnego Designing Mobile Interfaces) w najnowszym UXMatters przypomina, że za rogiem czają się nowe wyzwania, związane z mobilnym platformami. Dobry tekst do kawy. Polecam.

Zobaczyłem to zdjecie i mnie urzekło. Sprytny sposób na mało zaawansowane prototypowanie (low fideliety prototyping), przy użyciu post-itów.

I found that the easiest way to play with content layout and variety is with Post-it notes. Here I’ve printed out the gridded tablet sheet and cut the standard 3 by 3 inch Post-it in descending sizes. This configuration could be used for a piece of featured or new content with its related companions clustered around it. Of course, this is just one way to express a content group. Experiment liberally as a reminder that visual variety and playful content flows are a key piece of a great app.

W ramach uzupełnienia warto też spojrzeć na całkiem przyzwoity zbiór rekomendacji na stronie Microsoftowego MSDN-a: Guidelines for snapped and fill views (Metro style apps)

Źródło cytatu i grafiki: Prototyping Proportion for Windows 8, Sara Summers, UX Arrays

Panie i Panowie – to oficjalne – usability już nie żyje ;) Największy branżowy dinozaur stowarzyszenie UPA – Usability Proffesionals’ Association oficjalnie przemianowuje się na UXPA –  User Experience Proffessionals’ Association.

Źródło: Happy rebirthday UXPA, Tom Wood, Foolproof blog

Pod koniec zeszłego roku, opublikowałem krótką prezentację o systemie informacji wizualnej w warszawskim metrze, zaprojektowanym mniej więcej 20 lat temu. Dziś na portalu Gazety, możemy przeczytać tekst Nowe mapy i tablice w II linii metra. Graficy krytykują, z którego wynika, że miasto postanowiło stworzyć alternatywny system informacji wizualnej, dla drugiej lini metra:

Jeszcze niedawno zakładano, że ta koncepcja będzie wykorzystana także na drugiej linii. Na mapach miał jedynie pojawić się nowy kolor – czerwony. W taki sposób oznaczona byłaby na schematach druga linia.

Urzędnicy zdecydowali jednak, że ogłoszą przetarg na całkiem nowy system informacji. (…) Przedstawiciele Metra twierdzą, że Ryszard Bojar za prawa autorskie do projektu żądał zbyt wiele. – To 200 tys. zł. plus VAT, ale z wyłączeniem praw do użycia koloru, za co trzeba by płacić dodatkowo. W ogłoszonym przetargu na projekt informacji dla drugiej linii najniższa cena to 100 tys. zł – mówi Krzysztof Malawko, rzecznik Metra Warszawskiego. Dziwi się protestowi grafików. Jak twierdzi, warunki przetargu zakładają, że nowy system ma być spójny ze starym, choć nie może naruszać praw autorskich jego twórców.

Nie widzę nic zaskakującego w tym, że twórcy pierwotnego systemu (skądinąd bardzo dobrego) chcą na nim zarobić. Wprowadzenie innego systemu jest absurdem, a skoro obecny się sprawdził, to z perspektywy kosztów, jakie pochłania budowa drugiej linii (budowa głównego odcinka pochłonie 4,1 miliarda złotych), te 200 tysięcy nie jest kwotą zawrotną. Przykre, że strategia, byle tanio, nieważne jak – nadal jest dominującą koncepcją w głowach urzędników.

Dziwi też, dlaczego nikt ze strony miasta, nie zabezpieczył praw do wielokrotnego wykorzystywania dzieła, no ale skoro budowa pierwszej linii ciągnęła się 20 lat, to druga pewnie nie wydawała się zbyt realna…

Clients are often deluded into thinking they know their users well. Agencies are often complicit in this and can get swayed by the client’s view of the user, rather than doing their own research. It’s difficult to tell clients they’re wrong — and even more difficult to ask them for the money to pay for the research to prove it.

Źródło:  How to tell managers they’re wrong about UX research and still get hired, David Travis, UserFocus